Блог Глеба Лабадзенкі | Labadzenka.bY

За гадамі ўжо не да авацыяў,
За гадамі
Сабе самому падабацца
Цяжэй, чым даме.
Сьвятло ліняе,
Сьвет імжыцца,
І позірк халадае.
Цяжэй
З самім сабою ўжыцца
За гадамі.

ПАДПІСВАЙЦЕСЯ НА ЎНІКАЛЬНУЮ КНІГУ РУКАПІСАЎ РЫГОРА БАРАДУЛІНА ТУТ!

Чытаць далей »

Вользе Паўлюкевіч 17 гадоў. Вось што яна піша пра сябе:

Я (як было ў Зуёнка) – філфакаўка, студэнтка філфака БДУ. Сябры гавораць, я падобная да сланечніка – ці то вяснушкамі, ці то ўсмешкай. А я пішу вершы і, як гераіня аднаго савецкага фільма, “спадзяюся калі-небудзь напісаць добрыя”.

З дазволу Вольгі выстаўляю яе вершы на ваш суд. Не палянуйцеся пракамэнціць — думаю, вашае меркаваньне будзе важным для аўтаркі.
Чытаць далей »

Ах, ці доўга, брацьце, будзем
Пад няволяю стагнаць?
Ах, ці доўга сваё шчасьце,
Сваю долю праклінаць?

Ці так цягам, як сягоньня,
Цярпець будзем мы бяду?
Ці ж нам горкая нядоля
Напісана на раду?

Жыцьцё нашае, нас, бедных,
Заганяных мужыкоў,
Горш за ўсякае стварэньне,
За сабак і чарвякоў.

Хоць мазольнымі рукамі
Ты працуеш кожны дзень,
Хоць у гэтай цяжкай працы
Сохнеш з голаду, як цень, –

Але твае жонка, дзеці
Хлеба просяць у людзей,
Але тваім жонцы, дзецям
Няма чым прыкрыць грудзей.

Ці мароз, ці сьнег вялікі,
Басяком бяжыш на двор,
Бо такая твая доля,
Такі яе прыгавор.

Калі часам дзе двузлотку
Зарабіў ты ў пана дзе,
Дык на чынш і на падаткі
Яе воласьць забярэ.

Ходь нам гэту зямлю-матку
Бог бясплатна дараваў
I плаціць чыншоў, падаткаў
За яе нам не казаў, –

Дый на гэта тут ня помняць
І, як могуць, так дзяруць,
А пасьледнюю кароўку
За падаткі прададуць.

Хто тут вінен, разгадайце,
Ці тут Бог, ці чорт пракляты? –
Але толькі, што ні байце,
Самі ж многа вінаваты!..

1905 — 1907

піва зь сіропам –
гэта яшчэ не Яўропа
даражэнькія
савецкапітэкі
пасьля забароны
канцэртаў
пейце атруту
з кропам
і дуйце на дыскатэкі
жывыя муміі,
туалецішчы,
едзьце к сабе
на лецішчы
саджайце бульбу,
гуркі
спыніць культуру
гэта –
як адмяніць
інтэрнэцішча.
час ужо
не такі

у выдавецтве “Літаратура і Мастацтва” працуюць храновыя маркетолагі. гэтую макулатуру варта было назваць не “Вот она, наша жізнь”, а “Туалецішча”. гэта — не абраза тонкага лірыка і пранізьлівага паэта, а — самы запамінальны, я б сказаў, сакральны вобраз з гэтае кнігі.

зразумела, што ні да літаратуры, ні мастацтва яе аднесьці нельга. выдавецтва “Літаратура і Мастацтва” дыскрэдытавала сябе гэтай кнігай па поўнай праграме.

на кніжнай выставе набыць яе без прыгодаў не ўдалося. спачатку мне сказалі, што кніга каштуе 15500. калі я пачаў цытаваць уголас “Туалецішча”, падбегла цётушка, якая сказала, што я проста не чытаў Маякоўскага, таму не разумею паэта Рубінава. я ёй шчыра адказаў, што Рубінаву да Маякоўскага, пэўна, далёка. калі я спытаўся, ці ня сорамна ім друкаваць такое во за дзяржаўныя грошы, яна сказала: “а гэта — не за дзяржаўныя, гэта за кошт выдавецтва”. дурка, карацей.

цётушка, зразумеўшы, што я ня здольны ацаніць паэта Рубінава, заявіла, што кніга прадаецца толькі разам два тамы (да-да, выйшла цэлыя 2 кнігі!..) за 30 тышч. я сказаў, што буду жалавацца начальству і трэбую накладную і адстоя піва прадаць мне толькі во гэтую, зь вершам пра туалецішча. цётушка сказала: “вы как-та на этай цеме азабочэны”, але, каб я хутчэй зваліў задаволіць мой пакупніцкі інтарэс, адпусьціла тавар

а самае прыкольнае — я пасьпеў у апошні вагон, набыў апошнюю кнігу.
будзеце на выставе — трэбуйце дабаўкі!

PS хто ня ведае — тонкі лірык Анатолій Рубінов в міру — начальнік Савета Рэспублікі. нарадзіўся ў 1939 годзе ў Магілёве.

Чытаць далей »

я адлятаю – пішыце адрэсу
будзе самотна –
званіце на хатні
я вырываю сябе ад
працэсу
як дарагую
футру ад шатні

сьвечкі і пахі
брук і рэкляму
я занатую ў мэню
тэлефона
горад зьнікае
напэўна, ён самы
чысты
і быццам бы
самы зялёны

горад жадае
друг другу дабранач
шэпча інтымныя словы
на вушка
есьць сімфанічны аркестр
баранкі
а самалёты зьлятаюць
як птушкі

у горадзе гэтым
люстэркі і дахі
могуць даваць
самалётам прастору
карлы і марлы
мухі і бляхі
мышкі і коткі
на маніторы

не нахіляйся
за матузкамі –
лепш распластацца
на ранішнім лёдзе
мой самалёцік
зь мішкамі гамі
горад губляе,
пасьля знаходзіць

2007

відэа з сайта “Будзьмы”. не скажу, што мне самому дужа падабаецца, але няма чаго на люстэрка наракаць, калі морда такая ))
Чытаць далей »

у краме, за касаю, на падваконьні сядзець дзед з бабаю. гамоняць. яна ў якасьці прыпавесьці распавядае яму верш, які я чуў яшчэ ў дзяцінстве ў вёсцы. Чытаць далей »

Мне прысніўся Хрыстос паднябеснага росту,
Сінявокі,
русявы —
расчэсаны месяцам чуб.
Побач з ім
сінявокі,
русявы,
нябеснага росту апостал —
І ў абодвух усмешка не сыходзіла з губ.

Яны крочылі разам
па друзе,
па Менску згарэлым,
Збамбаваным ушчэнт грамадзянскай вайной,
І хрыстос нёс сувоі чырвонага з белым,
А апостал — чырвона-зялёны сувой.

Як сцяна прад сцяной, яшчэ людзі на плошчах стаялі,
Але ўжо і ў Хрысце,
і ў апостале
пазнавалі адзін аднаго
І чырвоным, зялёным і белым
Скалечаны Менск бінтавалі,
І зацягвалі шнары, загойвалі раны Яго.

І ўставала чырвонае сонца, і белыя птахі луналі,
І сцялілася лета зялёнай травой на зямлю,
І сляпыя з відушчымі абдымалі адзін аднаго,
пазнавалі,
Цалавалі адзін аднаго і казалі
— Люблю.

Даравальная нядзеля, 2009