быў сёньня на фэсьце "Камяніца" ў Строчыцах. паехаў адмыслова папазьней, да пятай гадзіны, засьпеў Аляксандру і Канстанціна, Троіцу (!!!), Osimira і Алега Скрыпку (лідара Вопляў Відаплясава).
троху пра фэст. арганізацыя -- гаўно. машыну ўдалося паставіць кілямэтры за тры ад сцэны. асабліва прыемна было вяртацца да яе цемначы па холадзе. сарціраў штук пяць на 2000 чалавек, чэргі -- кілямэтар, па пэрымэтры леса стаяць мянты і ў лес пасікаць не пускаюць. калі стала халаднець, усе сталі ў чаргу па гарбату. мы адстаялі хвілін 25, і за тры чалавекі да нас СКОНЧЫЛАСЯ ВАДА. прапанавалі набыць халодны зьбіцень. піце самі. вафелька "Віцьба" каштуе тры тышчы. а колькі звычайна?
пра музыку. гук быў шчыра херовы, за пультам таксама сядзелі нейкія бязрукія -- майго любімага Івана Іванавіча Кірчука некалькі разоў глушылі ягоным жа гукам, пераўтвараючы яго ў страшнае пішчаньне.
цяпер пра добрае. усе гурты, якія давялося пачуць-пабачыць, вельмі-вельмі спадабаліся. відаць, што ўсе выкладваліся па-поўнай, гралі шчыра і сумленна. Кірчук і "Троіца", канешне, па-за канкурэнцыяй -- гэта мегазорка, на маю думку, культавы чалавек і культавы калектыў. Алег Скрыпка таксама супэрдзядзька, супэрпрафэсыянал.
ну, і пару фотак. Чытаць далей »
на вуліцы Караля ў Менску ёсьць во такая мілая скульптура, якую мясцовыя жыхары называюць "Кароль вады. гаўна і пара", а ў арыгінале яна называецца "Вадаправоднік" і стаіць роўна на шляху да Міністэрства вадаправодаў і каналізацыяў, якое месьціцца на вуліцы з рамантычнай назвай Калектарная.
на адным з хутароў у Валожынскім раёне ёсьць старая-старая лазьня. яна і так прыкметная -- бо выглядае як з пазамінулага стагодзьдзя, вельмі атмасфэрная і фактурная. а дэталь, што тут парыўся сам Якуб Колас, дадае смаку.
днямі давялося папарыцца ў гэтай лазьні -- яна яшчэ дзейнічае, ды як!..
раней гэты хутар належаў сям'і настаўнікаў, якія сябравалі з Коласам -- ён прыязжаў у госьці, вось і ў лазьні парыўся. а некаторых пэрсанажаў "Новай зямлі" пісаў з жыхароў навакольных хутараў.
жывая гісторыя! Чытаць далей »
131 год таму нарадзіўся францускі паэт Гіём Апалінэр,
сваяк нашага паэта
сапраўднае імя Апалінэра -- Вільгельм Апалінарый Кастравіцкі.
Зьвесткі зь Вікіпедыі: Радавы маёнтак Кастравіцкіх, Дарожкавічы пад Наваградкам, быў канфіскаваны за іхны ўдзел у паўстаньні 1863—1864 гадоў. Дзед Апалінэра, Міхаіл Апалінары Кастравіцкі, эміграваў у Італію, дзе і прайшло дзяцінства паэта. Адным з сыноў дзедавага брата, Карла Самуілавіча Кастравіцкага, быў беларускі празаік Казімер Кастравіцкі, больш вядомы пад творчым псэўданімам Карусь Каганец. Ён прыходзіўся Гіёму стрыечным дзядзькам.
мне Апалінэр згадваецца часта па дзвюх прычынах.
па-першае, бо штораз, калі еду зь лецішча ў блізкія Стоўпцы,
праязжаю фермерскую гаспадарку "Каганец". названую так ня з галавы.
а таму што ў суседняй вёсцы Зусульле жыў Карусь Каганец
зь сям'ёю пасьля таго як ягонаму бацьку, паўстанцу Каліноўскага,
дазволілі вярнуцца зь Сібіры.
а па-другое -- бо яшчэ зь Ліцэю памятаю верш Апалінэра
"Мост Мірабо" ў цудоўным перакладзе Андрэя Хадановіча.
вось гэты верш. Чытаць далей »
