|
Nov
30
|
Гэтую працу Нільса фон Нільсана я набыў на бэрлінскай барахолцы ў раёне станцыі Tiergarten. Праца датаваная 1945 годам, захавалася ў прыстойным стане, старой рамачцы. На запыт у нэце вылятае толькі нямецкі матэматык, якога так звалі. Ці гэта ён маляваў у вольны час, ці гэта цёзка незагуглены патрапіўся — ня ведаю. Аднак гляджу на гэтую карцінку і разумею, што яна — ужо гісторыя…
Старадаўні пінцэт для цукру — яшчэ адзін каштоўны набытак. Даўно хацеў сабе такую штуку, бо цукар ем толькі ў кавалках. Аднак не хацелася купляць новы, сучасны. Во — пашчасьціла.
А лыжачкі я ў кожнай краіне, па традыцыі, проста бяру на памяць у кавярнях — назьбіралася ўжо штук трыццаць. Для іх драбаза, а мне памяць будзе 😉
Тэгі: падарожжы, рарытэты, Эўропа
Лістапад 30th, 2009 at 11:09
щипцы для сахара – белая зависть. а вот ложки тырить – нехорошо, всех ведь хочется…
Лістапад 30th, 2009 at 11:28
Ага, Ясно, кто заразил всех страстью к ложечкам.
Ну-ка, верни во все кофейни, фулиган!
Лістапад 30th, 2009 at 13:43
Прыдзецца вярнуцца ў Берлiн, каб вяруць усе лыжачкi
Лістапад 30th, 2009 at 14:05
Думаю, не только в Берлин! В тридцать стран Европы, Азии, Африки и Америки. Не знаю, добрался ли он в Австралию)
Лістапад 30th, 2009 at 14:21
Ёсць яшчэ Антарктыда
Лістапад 30th, 2009 at 17:40
а я таксама маленькія лыжачкі бяру на памяць ))))
Лістапад 30th, 2009 at 18:08
за добровольное признание срок вам скостим)))))))))
Лістапад 30th, 2009 at 19:15
Гледзячы па апошнім здымку – ты добра ў адной кавярні папасвіўся, ці ў іх там ва ўсіх кавярнях лыжкі аднолькавыя? 🙂
Лістапад 30th, 2009 at 19:25
яшчэ засталiся студэнтскiя прывычкi 🙂
але на прыёме ў ангельскай каралевы “пазычыць” што-небудзь з прыбораў не атрымалася б, бо на выхадзе ўсе госцi выварочваюць кiшэнi. Нават лорды не супраць прыхапiць з сабой сувенiр
Лістапад 30th, 2009 at 20:17
лыжкі тырыць гэта яшчэ так сабе, а вось мой знаёмы мае звычку тырыць піўныя бакалы як з беларускіх, так і з замежных рэстаранаў 🙂
а ўвогуле штосьці лапаць бе дазволу не трэба. “мы ўсім сваёй гасціннасцю вядомы…мы – беларусы, мы народ такі…” (узгадаліся радкі дзядзькі Рыгора), а гэта значыць, што трэба аддаваць сваё, а не браць чужое, тым больш без дазволу.
Снежань 1st, 2009 at 01:09
лыжачкі! ;))
а нехта спачатку яшчэ на мяне сварыўся…))
Снежань 1st, 2009 at 23:13
Ужывую першая карцінка не такая прыгожая, як у сеціве. А я, выяўляецца, са сваімі лангіраванымі лыжачкамі дзеда на 1 ойра кінула. Проста таму, што, дакладаючы пра колькасьць выцягнутых са скрыні лыжачак, пераблытала словы фір унд фюнф:)
Снежань 18th, 2009 at 11:49
сразу вспоминается анекдот:
– сема, ты к нам больше не звони.
-??????
– в прошлый раз, когда ты ушел, у нас пропала серебряная ложечка.
– та вы шо.я ее ни разу не брал!!!
– я знаю.но осадок-то остался.