|
Oct 14
|
|
Oct 14
|
|
Oct 12
|
Спецыяльны карэспандэнт "Звязды" Глеб Лабадзенка пабыў у Капенгагене машыністам метро, наведаў дом, дзе нарадзіўся Андэрсэн, і капліцу, дзе 170 гадоў каранавалі дацкіх манархаў
Як я быў машыністам дацкага метро
Адным з першых і, бадай, моцных уражанняў ад Капенгагена было метро без машыніста. Цягнікамі кіруе камп'ютарная сістэма, а там, дзе ў нас сядзіць машыніст, — проста лаўкі для пасажыраў. Зразумела, я сеў на самую пярэднюю, проста перад шклом. Адчуванне сюррэалізму ўзнікае поўнае — плюс да ўсяго тунэль метро цалкам асветлены, таму праз вялікую хуткасць ты адчуваеш сябе капітанам касмічнага карабля.
— Як ты туды ўпёрся?! — шчыра здзіўляліся знаёмыя, калі бачылі фоткі. — От журналюга, у любую дзірку ўлезе!.. Чытаць далей »
Тэгі: журналістыка, Эўропа|
Oct 12
|
мэта такая -- каб людзі пад сваім імем не пабаяліся распавесьці для газэты, колькі яны зарабляюць.
бо міністэрства адукацыі дэкляруе, што сярэдні заробак настаўнікаў -- 885 тысяч. зразумела, што гэта -- хлусьня.
задача -- аргумэнтавана сказаць пра гэта. бо ананімныя камэнтары не даюць даверу.
мае кантакты:
labadzenka@gmail.com
ICQ: 431-580-025
skype: labadzenka
|
Oct 12
|
хто сабраўся пераабуваць машыну -- шчыра раю абыходзіць дзесятай дарогай шынамантажы па наступных адрасах (гэта адна кантора):
Акадэмічная, 32
Адзінцова, 104/Жэбрака, 28
Ілімская, 60
мала таго, што працуюць там як сонныя мухі... будзьце ўважлівыя: кошт, які вам назавуць па тэлефоне альбо адразу на месцы -- у выніку ён памножыцца на два.
фармулёўка ў іх вельмі хітрая: 16700 + матэрыялы (у мяне радыюс R15)
раней, на іншых шынамантажах, гэтыя "матэрыялы" зацягвалі на пару лішніх тысяч. у мяне канкрэтна адвісла пачка, калі 16700 пераўтварыліся ў 32 тысячы! і, што цікава, не падкапаешся -- па прэйскуранце ўсё сходзіцца: вентыль, гермецік, усякая трасца. добра, што я мяняю толькі 2 колы, а не 4.
карацей, не лаханіцеся, як я -- і перадрукуйце гэты пост, каб не лахануліся іншыя.
Тэгі: менск|
Oct 11
|
Спецыяльны карэспандэнт "Звязды" Глеб Лабадзенка высвятляў гэтую і іншыя акалічнасці ў краіне Андэрсэна
Людзьмі звацца
Адвечны комплекс беларусаў "людзьмі звацца" лёгка вырашаецца ў Даніі. Звычайна мы, прыехаўшы куды, кажам, што "Беларусь — маленькая краіна, дзе жыве ўсяго 9,5 мільёна чалавек". Дык вось, плошча Даніі ў 6 разоў меншая за плошчу Беларусі, а людзей тут жыве менш амаль удвая — 5,5 мільёна.
Што вы ведаеце пра Данію? — спытаўся я ў чытачоў свайго блогу www.lаbаdzеnkа.bу перад паездкай. Асацыяцыі былі практычна хрэстаматыйныя — "Андэрсэн", "Русалачка", "Капенгаген", "мушкет", "Гамлет", "браты Лаўдрупы", "свінагадоўля", "карыкатуры на прарока Мухамеда", "Чырвоны Крыж", "неагатычная ратуша", "мастак Хэрлуф Бідструп", "каралі і каралевы", "Скандынавія", "мора", "Цівалі".
Від на горад з вежы храма Збаўцы. Злева — Парламент, перад ім з зялёнымі шпілямі —
біржа часоў Крысціяна ІV, квадратная вежа ў цэнтры — Катэдральны сабор.
біржа часоў Крысціяна ІV, квадратная вежа ў цэнтры — Катэдральны сабор.
Што ж, не так і мала. У Даніі пра Беларусь ведаюць і таго менш (вось яны, перавагі айчыннай адукацыі): Чарнобыль, Лукашэнка, футбаліст Аляксандр Глеб. Хоць у нас ёсць значна больш таго, што маглі б ведаць датчане. Але яны "распіярылі" Андэрсэна на цэлы свет, а ў нас такога таленту, відаць, няма. Хоць беларускія народныя казкі, ці байкі Пане Каханку маглі б заняць годнае месца ў адным шэрагу з казкамі Андэрсэна. Язэп Драздовіч ці Іван Хруцкі — стаць побач з Бідструпам. "Тутэйшыя" — побач з "Гамлетам".
Акрамя таго, у Даніі і Беларусі падобны рэльеф — няма гор, толькі раўніны. Але ў Даніі ёсць мора.
Што да свінагадоўлі, то сітуацыя цікавая: у Даніі жыве 5,5 мільёна чалавек, а свіней у Даніі 17 мільёнаў — прыкладна па тры свінні на аднаго грамадзяніна.
Чытаць далей »
|
Oct 10
|
яшчэ ўвесну Валянціна Ўладзімераўна нічога не бачыла. але намаганьнямі народнай артысткі Беларусі Зінаіды Бандарэнкі менскія лекары зрабілі апэрацыю сястры Васіля Быкава, вярнулі зрок.
пачаліся халады, прымаразкі -- і ў вёсцы трэба тапіць печ. дровы ёсьць. але лекары забаранілі падымаць Валянціне Ўладзімераўне цяжкое. ды і ў 84 гады не асабліва находзісься па тыя дровы. а жыве Валянціна Ўладзімераўна адна, у дапамогу -- толькі працаўніца сацыяльнай службы. Зінаіда Бандарэнка хоча падараваць Валянціне Ўладзімераўне абагравальнік, амаль новы, вельмі добры.
я магу адвезьці яго і сам -- жыве Валянціна Ўладзімераўна пад Вушачамі.
я проста падумаў, раптам нехта з вас хоча зьезьдзіць да Валянціны Ўладзімераўны. ёй будзе прыемна, яна вельмі мілы і гасьцінны чалавек. а вы пазнаёміцеся з сястрой Васіля Быкава -- адзіным чалавекам на зямлі, які памятае Васіля ад нараджэньня да сьмерці.
лістуйце labadzenka@gmail.com
Тэгі: В.Быкава|
Oct 10
|
пабачыў сёньня ў "Кароне", не ўтрымаўся -- набыў. вось што я вам скажу. на месцы беларускіх жыдоў я б неадкладна зьвярнуўся куды толькі магчыма. кілбаса мала таго што дарагушчая (40 тышч/кг), дык яшчэ і жудасна нясмачная. гэтак сама, як нейкія ўроды ліюць гарэлку "бульбаш" -- што можна лічыць зьнявагай беларускай нацыі, гэтак і кілбаса "яўрэйская" ў дадзеным выкананьні -- антысемітызм чыстай вады! ))))
|
Oct 08
|
Паэт лічыць, што сам даў наводку злачынцам, а міліцыя не можа знайсці сляды
23 сакавіка паэт Сяргей Панізьнік прыйшоў на сваю "Аўтастаянку гаражнага тыпу №49" (так афіцыйна называецца гаражны масіў) па вуліцы Гурскага, каб заплаціць за 4 месяцы наперад — перад адлётам да дачкі ў Канаду. Заплаціў, пракаціўся па навакольных вуліцах на сваім 25-гадовым "Мерседэсе", каб праверыць спраўнасць аўто, зняў клему з акумулятара — і са спакойнай душой адляцеў.
Цяпер у апусцелым гаражы паэт захоўвае старыя часопісы і газеты...
— Пазней ужо я скумекаў, што фактычна сам даў наводку — ускосна паказаў, што мяне не будзе некалькі месяцаў, да таго ж прадэманстраваў, што беленькі "Мерседэс" добра ездзіць... — сумуе спадар Сяргей. Чытаць далей »
|
Oct 08
|
Спецыяльны карэспандэнт Глеб ЛАБАДЗЕНКА павячэраў у Берліне з апошнім міністрам замежных спраў ГДР і распытаў у мэра Ляйпцыга, чаму ў 1989 годзе салдаты і паліцыя не сталі спыняць дэманстрантаў
"Калі ў тваёй краіне наступае гістарычны момант — ты мусіш рызыкаваць"
У гэтыя дні Германія святкуе 20 гадоў аб'яднання ФРГ і ГДР. Па запрашэнні ўрада Германіі я правёў тыдзень у Берліне, Патсдаме і Ляйпцыгу, каб падрабязней даведацца пра падзеі 20-гадовай даўніны. Адна з сустрэч праходзіла за вячэраю. Госцем быў легендарны чалавек — Маркус Мекель, апошні міністр замежных спраў ГДР.
— Я не заўсёды быў палітыкам, — распавядае спадар Мекель. — Да 1989 года я служыў евангелісцкім пастарам, потым кіраваў экуменічным адукацыйным цэнтрам пад Магдэбургам. Але калі ў тваёй краіне наступае гістарычны момант — ты павінен слухаць сваё сэрца, сваю генетычную памяць. Неабходна рызыкаваць, бо ведаеш, што, калі ўдасца нешта змяніць, — гэта будзе гістарычны паварот. У руху апазіцыі я браў удзел яшчэ з 1970-х гадоў. Гэта не сакрэт, што ў камуністычнай ГДР храмы былі ці не адзіным месцам, дзе людзі маглі збірацца і абмяркоўваць сітуацыю, думаць пра будучыню і спадзявацца. Таму ў пэўны час я вырашыў ісці ў палітыку, быў адным з ініцыятараў стварэння сацыял-дэмакратычнай партыі ў ГДР, потым быў яе другім спікерам, намеснікам старшыні, старшынёй. Калі рухнуў берлінскі мур, у ГДР адбыліся першыя свабодныя выбары. Яны мелі, хутчэй, фармальны характар: ужо было вырашана, што Германія аб'яднаецца, стане адной дзяржавай. Аднак для гэтага трэба мець часовы легітымны ўрад — каб ураду ФРГ было з кім дамаўляцца і падпісваць дакументы. Таму ў красавіку 1990 года прайшлі выбары — і я стаў міністрам замежных спраў ГДР. На шчасце, апошнім міністрам. Чытаць далей »
Тэгі: журналістыка, падарожжы, Эўропа
